Uşaq

Ailənizin etdiyi təkidlərə,yaşınızın keçməyinə baxmayaraq əsla sevmədiyiniz bir insanla ailə qurmayın.Ömrünüzü yalnız başa vursaz belə etməyin bunu. Çünki sevgisiz qurulan ailədə nə hörmət, nə sadiqlik, nə xoşbəxtlik olar.
Belə münasibətin axırı mütləq xəyanətlə bitir. Əslində, xəyanət belə ailələrin təməlinde olur. Beləki, tərəflərdən biri başqasını düşünürsə, ruhən və fikrən başqasına bağlıdırsa, hansı sədaqətdən söhbət gedə bilər? Xəyanətlər düşüncələrdə başlayır boşanma məhkəmələrində bitir. Üstəlik, ətrafdakıların da həyatını cəhənnəmə çevirir. Yanında ölənədək qala bilməyəcəyiniz insanlara xoşbəxtlik yaşatmayın. Çünki onlar bu qısa xoşbəxtliyin acısını çəkərkən, etdiyi yaxşılığı dilə gətirmiş adamın on savabından yalnız birinin qaldığı kimi sizin də etdiyiniz "yaxşılığın" savabından heç nə qalmır. Hətta ailə qurarkən həyatınızda başqa birinin olmaması da sizə haqq qazandırmır. Çünki birinə qarşı sevgisizlik həmin insan özü bilsə belə, ona qarşı edilmiş ən böyük haqsızlıq və gələcək xəyanətlərə yatırılmış şeytani "vəsaitdir"... Uğursuz gələcəyin təminatıdır.
Və valideynlər… "Mən səhəri gün məclisdə filankəslə qohum kimi görüşüb bir masa ətrafında əyləşə bilmərəm" tipli cümlələri çox eşidirəm. Valideynləri övladlar seçmir və heç kim valideynlərinin pis insan olmağına görə cavabdeh deyil. Önəmli olan səni böyüdən ailədir, doğrudur. Ancaq mənim yaxşı insan olmadığım söylənilirsə və bu övladımın səadətinə mane olursa, mən böyütdüyüm övladımın məni atmasına razıyam. Bunu bütün səmimiyyətimlə, ürək rahatlığı ilə deyirəm. Çünki cənnəti yaşatmağa çalışdığım övladımı mən olmadığım zaman belə xoşbəxt görmək istəyərəm. Və başqalarına, eləcə də ailəsinə cəhənnəmi yaşatmağa yol vermərəm. Övladım xoşbəxt olacağı halda mən də xoşbəxt olaram. Və mən "səni böyütmüşəm, indi isə sevdiyinə görə məni atırsan?" deyib yaxşılığı dilə gətirmərəm. Yaxşılığı sona qədər etmək lazımdır. Bu sizin üçün sizin düşündüyünüz nəticələri verməsə də.Əsas olan uşaqlardır.Biz gedərik, onlar qalar.