FİRST (STYDİA)

STYDİA

İşte gidiyordu adam arkasında paramparça bir kalp bırakarak. Kadın ise ölüyordu yavaş yavaş. Adam aşktan mükemmellik istiyordu. Her şeyi ile kusursuz olmasını. Ama bilmiyordu. Bu hayatta sadece hayaller mükemmeldir. Aşk hayal olamayacak kadar kusurlu, hayal ise aşk olamayacak kadar imkansızdı. Hayaller ne aşk kadar gerçektir. Aşk ise hayal kadar mükemmel.

Adam gideli 13 gün olmuştu. Kadın ise sahil kenarındaki apartman dairesinde her gün çürüyordu. Şaraba vurup unutmaya çalışsa orospu derlerdi. Unutmazsa deli...

Adam umursamıyordu. Olmamış gibi davranıyordu. Delilercene sevmemiş gibi. Yapamadıkları vardı ikisininde. Buna da gurur diyordu. Yalandı. Gurur ve kibir ikiside bunların ne demek olduğunu bilmiyorlardı.
Ama kadının umudu vardı. Sonbahara gelmelerine rağmen solmayan o lale misali dayanıyordu. Bir şeyi unutuyordu hep. Sonbaharı atlatsa bile kışa dayanamazdı. Hepsi çoktan pes etmişti. Bütün o çiçeklerin hepsi. Belki o da belki o da pes etmeliydi artık. O da vazgeçmeliydi. Herkes gibi. Her şey gibi. En ufak bir zorlukta bırakıp bitti demeliydi. Belki yaşayamazdı. Ama en azından çok canı acımazdı.