Küçücük bir karanlıkta savaşarak başlıyorsun ilk önce,daha sonrasında o karanlık dahada büyüyerek seni içine alıyor çırpınıyorsun,oraya ait olmak istemiyorsun,boğuluyorsun zamanla nefes alamıyorsun.Sabrediyorsun 'buradan çıkacağım' diyorsun ama bir gün bakıyorsun ki karanlığa da seni içine çekmesine de alışmışsın oradan aksine çıkmak istemiyorsun.Nefesi orada aldığını hissediyorsun.Daha önce istemediğin şey daha sonrasında senin mutluluğun haline geliyor.Seni sessizleştiriyor,konuşmak istediğin cümleleri söyleyemiyorsun.Konuşuyorsun,hatta bağırıyorsun ama kimse seni duymuyor.İçimizden konuşabiliriz ama hiç Sessiz Çığlık atabilir miyiz?All Rights Reserved
1 part