Senin Kızın- Senin Serisi

Kavruk tenine ustaca işlenmiş yılan sarmalı dövme, bir romanın satırlarındaki kelimelerin anlamını yitireceği kadar manalıydı; dışarı uzanmış sivri dili ve siyah beyaz çizimi küçükken beni korkuturdu, bu yüzden onu bir kez dışında hep boğazlı bir kıyafetle hatırlıyordum.

Çürük kanın kokusunu almış ölü bir ruh; beni bir kez daha yokladı; elimi boynuna götürdüm ve yıkan sarmalına dokundum. " Hep korktum. " diye fısıldadım yavaşça.

" Korkma..." dedi kelimenin sonuna doğru boğuklaşan sesiyle. Burnumu boynuna, taze parfüm kokusuna bastırdım.

" Baba..." dedim ağlamaklı bir sesle.

" Bekle. " dedi teras merdivenlerine doğru yönelirken. " Geleceğim. "

Zaman kavramı parmağımın ucunda eriyen bir kar tanesi gibi yok oldu; teras merdivenlerine tırmandım.

Tam o an, tişörtünü vücudundan sıyırdı; göğsü gibi çıplak kalması için ruhunun da, denize atladı.

Ve bir gün....

Babama çok benzeyen birini tanıdım.

Onun gibi bakan...

Onun gibi kötü...

Onun gibi siyah...