Rüzgar yüzüme sertçe çarpıyordu.Tokat atarcasına.Batu dahil herkes benden bıkmıştı. İleriye doğru küçük bir adım attım... Annem, zaten sonradan sevmişti.Yani bensizliğe çoktan alışmıştı. Küçük bir adım daha... Deniz,Berkan,Pınar,Umut ve Emir daha ne istiyorlardı. Başlarını belaya sokan sersem bir kızdan kurtulacaklardı. Artık son adımdı. Kurtulacaktılar. Acaba cesedimi bulabilirlermiydi? Çünkü hava oldukça kötüydü ve denizin dalgaları ayağıma kadar uçuşuyordu. "Kurtulacaksınız!" diye bağırdım ve son adımımı attım.Hızla yere düşmüştüm.Ama benim suya düşmem gerekmiyor muydu? Üzerime düşen bir beden daha vardı. "Ölmedim mi?" diye sordum. Bir çift göz en sevdiğim renkte.Kahverengi. Koyu kahve hemde. Onlar bütün evrende tek bir kişiye aitti. BATU KARAL... Bu gözler hem benim SONUMDU, hem de YENİDEN DOĞUŞUM... BELKİDE ÇARESİZCE BEKLEDİĞİM ÖLÜMÜN FRAGMANI...