En karanlık olanıydı, en aydınlık görüneni...
Oysa ki karanlık olan geceydi... Ay olan kendisi...
Zaman aktı, yelkovanın bel kemiği kırıldı ve akrep kendini astı...
Bir kıvılcım çaktı, ateş yandı, yangın büyüdü, koru avuçladım. Elimde külü kaldı.
Bu kül bizdik... Ben ve o...
Cehennemin kayıp haritası elimde duruyordu ve ben bir yığın kelebeğin kanadını kendi elimle koparmıştım.
Elimde kalan kelebeklerin kanatlarıyla kalbimdeki acıların üstüne toprak attım.
Acımı onun kanıyla suladım. Kalbimde açan cinayeti kimse dolduramaz artık...
"Kalbim karanlığın en aydınlık tonunu yaşıyor, seninle..."