Elimdeki telefonun yere düşmesiyle kendime geldim. 11 yıl sonra onun sesini duymak.. Garip mi desem,yoksa... Yoksa korkmuş muydum?
Geçmişimden. Hani her kesin dediği o geçmişten.
Peki,neden? Niye? Korkulacak ne yapmıştım? Tabi,sorun da o zaten. Ben hiç bir şey yapmamıştım.
Niye korkuyorum? Geçmişimi affetmekten mi yoksa?
O anı hatırlıyorum şimdi. Evin içinde dolaşan polisler, babaannemin haykırışları,dizini dövmesi, halamın olayın üstüne gelmesi,ikiz kardeşlerimin şaşkın-şaşkın etrafa bakmaları.. Sonra benim balkona doğru koşmam.. Yedinci kattan düşmüş bir beden...ama onu son kez göremedim. Balkonun aşağısında toplanmış tanımadığım insanlar. Sonra polislerin evi gezmesi,bizi sorgulaması... Peki sonra? Dur hatırlıyorum. Halamın bizi apar-topar oradan götürmesi. Evet,9 yıllık hayatımı kazımış olduğum evi son olarak öyle terk ettim. Ben evi terk ettim,o hem bizi,hem de hayatı.
Cesaretli tarafım nerelerdeydi şimdi? Nerdeydi içimdeki asi kız? Nerdeydi bu olayları yaşayan o güçlü kız? Nerede?
Leman_Soltanbey...
Farklı hikayeme hoşgeldiniz!
#TümHaklarıSaklıdır
Çok istediği bölümü kazanmak için çok çalışmış ve sınav sonucunun açıklanmasını büyük bir sabırsızlıkla bekleyen genç bir kız.
O çok beklediği sonucun açıklanacağı günün gecesi, sadece eğitim hayatını değil, tüm yaşamın ı etkileyecek olaydan bihaberdi.
⏳
"Ben seni tanımıyorum," dedim, soğukça.
"Tanıyacaksın," dedi, sakince. Konuşma tarzında beni rahatsız eden bir şey vardı. "Daha çok zamanımız var."