Birbirine dolanmış iki kırık uçurtma

Sıranın en arkasında oturuyordu. Cana yakın ama bir o kadar da mesafeliydi. Gülerdi ama gülerken acısını saklamayı isterdi. Uzaktan izlerdi insanları. Kimseyi kırmak istemezdi ama lafından da ödün vermezdi. Sanki hiç laf etmeye hakkı yokmuş gibi genelde olan olaylara sessizlikle cevap verirdi.
Lise sonda yakın arkadaş olmuştuk. Olduk ve sanki yıllarca arkadaşımmış gibi hissettim. Yaralarımıza merhem olmaya çalıştık. Baba sevgisi yokken sevgili bulanlardan değilde, sevgi görmedikçe birbirimizi saran tiplerdik. Çoğu zaman görüşemezdik. Hatta bazen aylarca konuşmazdık bile. Ama bir konuşmaya başladığımız zaman ise sanki hiç aylardır konuşmamış gibi davranırdık.
İyiliğimi isterdi hep. Kuyumdan çıkarmaya çalışırdı beni. Bende onun kanayan yaralarını öpüp sevgiyle iyileştirmeye çalışırdım. Mükemmel değildik belki ama çok güzel iki kırık kişiydik. Canım can dostuma hayatım feda olsun... O bunu istemez ama...