UMUTSUZ

Duvarlar üstüme üstüme geliyordu... Burada daha fazla duramayacaktım. Hemen dışarı çıkıp nefes almam gerekiyordu. Düşüncelerim; avını avlamak için pusuya yatan ve tam zamanında avına saldıran bir yırtıcı gibiydi, beni yalnız gördüğünde hemen saldırıyordu ve acımasızca boğuyordu. Bilinçaltım artık yalnız kalma diye yalvarıyordu ama ben asosyal bir kızdım ve kimseyi sevmiyordum,kimseyle konuşmuyordum,bütün insanların itici ve aptal olduğu düşünüyordum. Belki bu düşünceler ergence olabilir ama yaşamayan,hissetmeyen biri için ergence gelir. Ta ki bunların tam tersini düşündüren biri karşıma çıkana kadar...