Unutamam seni...

Gözlerimi kapatip gecmisi düsünüyorum.
Bütün olanlari.
Ailemi görüyorum.
Onlara kosup sariliyorum.
Arkadan sessizce Koray avcidan Hos geldin sarkisi caliyor.
Özlüyorum sizleri diyip devam yürüyorum.
Yürürken birisinle karsilasiyorum ve yolu soruyorum.
„Yolun sonunda bulursun onu kizim" diyor ve ben devam ediyorum.
Arkamda bir agirlik hissediyorum ve bakiyorum.
Bütün kötülükler ve mutlulugumu istemeyen insanlar arkamdan üstümü cekiyorlar.
„Birakin beni diye bagiriyorum" ama birakmiyorlar.
Yolun sonuna yaklasarak arkamdaki agirligim azaliyor.
Arkaya dönüp bakiyorum ve onu görüyorum.
Beni birakmiyor ve dogru yoldan gitmedigimi diyor.
Ona inanip onun dedigi „dogru" yoldn gitmeye basliyorum.
Ama yolun ortasinda herseyi fark ediyorum...