Απέναντι. (sequel Πυξίδα)

Μετά από όλο αυτό το διάστημα κατάλαβα δύο βασικά πράγματα. Ενώ εγώ αναπολούσα, θυμόμουν. Μα εκείνος ενώ αναπολούσε, ξεχνούσε.

Γιατί όταν αναπολούσα έκλαιγα, μα εκείνος γελούσε.
Γιατί όταν του είπα ''θυμήσου'' εκείνος χαμογέλασε ειρωνικά και κούνησε αδιάφορα το χέρι του. Σαν το παρελθόν μας να μην είχε καμία σημασία.

Γιατί αναπολώντας θυμήθηκε τα δάκρυα, τα συναισθήματα, τα σκαμπανεβάσματα, τις χαρές, τις ακόμη περισσότερες λύπες, τις ματωμένες αρθρώσεις του, το νοσοκομείο, την πληγωμένη καρδιά του, τα λάθη του.

Και έτσι θυμόταν πόσο χαζός υπήρξε.

Και από ένας άνθρωπος γεμάτος συναισθήματα
κατέληξε ένας άνθρωπος κενός.