Ours

"Wil je misschien wat bespreken met ons?" Ik zette mijn zonnebril op de punt van mijn neus met mij hand, en keek richting waar eerst de zon had gezeten, maar nu geblokt werd door twee kleine gestaltes. Verbaasd keek ik mijn ouders aan. "Nee? Hoe komen jullie daarbij?" Ik ging wat rechter op zitten in de lange stoel waar ik mee in de tuin lag. Even keken mijn ouders elkaar aan, allebei met een gezicht vol medeleven. "Lieverd, je hoeft je er niet voor te schamen. Het is niet erg, eigelijk, heel veel mensen hebben het,"antwoordde mijn moeder. "Ja inderdaad, lieverd, we komen er samen wel doorheen," schoot mijn vader mijn moeder te hulp. Even stonden ze stil, voordat ze tegelijkertijd naar de stenen toe liepen die naast mijn stoel stonden, en er zachtjes op gingen zitten, nog steeds met hun ogen op mij gericht. "Wat? Nee, ik schaam me er niet voor, de zon is gewoon heel warm oké." Ik kruiste mijn armen, en veegde met mijn klamme hand langs mijn gloeiende wang. "Trouwens, waar zou ik me voor moeten schamen?" Vroeg ik me af. Mijn moeder keek me aan, voordat ze een lange zucht slaakte, en naar haar handen keek, die netjes opgevouwen in haar schoot lagen. "Nou, blijkbaar nergens voor. Maar lieverd, de volgende keer zou je misschien wat meer zonnebrand willen gebruiken." Zei mijn moeder, in een poging om lief en verzorgend over te komen. Begrijp me niet verkeerd, mijn ouders zijn, meestal, geweldig. Ik zuchtte. "En waaraan heb ik dit genoegen te danken? Wouden jullie nog wat zinnigs zeggen, of blijft het bij de zonnebrand?", vroeg ik aan mijn ouders, terwijl ik mijn bril weer voor mijn ogen zette. "Oh,uhm,ja. Nou, wij-jij,uhm," stamelde mijn moeder. Ik rechte mijn rug. Stamelen? Dat is niet iets wat mijn moeder op een normale basis doet. "Lieverd, we denken dat je depressief bent."