"Mam, het komt wel goed" zeg ik zuchtend. ïk weet het lieverd, alleen wat nou als je toch heimwee krijgt?" vraagt mijn moeder bezorgt. ik denk na, maar ik zeg niks omdat ik geen lange preken wil. "Nou daar ga ik dan" mopper ik tegen mezelf, en pak mijn koffers. Ik kijk mn moeder aan en mn moeder mij. "niet huilen mama, ik red me wel" zeg ik en ik loop naar haar toe en geef haar een knuffel. "weet ik, weet ik" zegt mn moeder met een glimlach. Ik loop de deur uit en zwaai nog naar mn moeder. "nu gaat het gebeuren, logeren in leeuwarden" zucht ik. Eenmaal in de trein check ik mn mobiel. Glimlachend kijk ik naar mn achtergrond waar douwe bob op staat.
................
Hooi, dit is echt de eerste keer dat ik dit doe. schrijven. Hopelijk is het eerste stuk wat. en anders stop ik gelijk haha. ik probeer elke dag te updaten. of 1 of 2 hoofdstukken. doeii
(Dit verhaal gaat ooit herschreven worden)
Overal over de hele wereld krijgen tieners die zestien zijn geworden een brief waarin staat of ze meedoen aan de simulaties of niet. Als je eenmaal uitgekozen bent om mee te doen aan de simulaties, is er een kleine kans dat je er weer levend uitkomt.
Dit verhaal volgt Luna Adams, ze is net zestien geworden en komt in de simulaties terecht. In de simulaties worden je grootste angsten werkelijkheid. Luna weet van zichzelf dat ze geen angsten heeft, maar als de tijd rijp is en ze daar daadwerkelijk op die stoel ligt, heeft ze wel degelijk een angst..