"Gülümseyişi ölümü anımsatıyordu. Ölüm kokuyordu sanki. O kadar yakındık ki ölüme. " " Ya ölürsek? " Gözlerine baktım. Bi şey ifade etmiyordu. Yine de içine çekmeyi başarıyordu. " Beraber olduğumuz sürece ölmüşüz, kalmışız.. Hepsi boş güzelim. Başından beri biliyorduk ölümün yakın olduğunu." Sessiz kaldım. "Yaşayamadıklarımız?" dedim. "Yaşadıklarımız? " dedi. Nasıl vazgeçmişti her şeyden. Yutkundum. Ağlamaya başladım. Zaman hızla geçiyordu ve tahammül edemiyordum. Söyleyeceklerim çaresizliğine tonlarca yük katacaktı. " Çınar... Ben hamileyim. "