Güneş Batarken

"Adım Beren. Beren Atmaca. Yirmi dört yaşındayım ve İstanbul Güzel Sanatlar Fakültesi, resim bölümü mezunuyum. Hastalığım nedeni ile mesleğime iki yıl önce ara vermek zorunda kaldım. Çünkü bu hastalık... Beynimde gittikçe büyüyen tümör, benden önce sevdiklerime zarar veriyor."

Gözleri dolmaya başladığında, derin bir nefes alır ve devam eder sözlerine genç kız.

"Annem Betül, babam Oktay. İkizim Berat ve sevgilisi Sude. Nişanlım, Emir. En yakın arkadaşım Hazal ve eşi Emre. Oğulları Mert."

Rüzgar, ekrandaki görüntüyü izlemeye devam ederken, Beren duraksar ve ağlamaya başlar.

"Bunları anlatıyorum çünkü sevdiklerimi unutmak istemiyorum. Yarın ne olacağımı bilmezken, bunca yıl yaşadıklarımın boşa gitmesini, hayatımı, yaşayan bir ölü gibi yaşamak istemiyorum. Kabullendim artık. Benim yürüdüğüm yolun sonu, ölüm. Ameliyat masasına yattığımda, oradan bir daha kalkamayacağımı, yaşayacağım o güzel günleri göremeyeceğimi biliyorum. Bu hastalıkla nereye kadar gidebilirim bilmiyorum fakat yaşayacağım iki günüm bile olsa, o günleri sevdiğim ve değer verdiğim insanlarla geçirmek istiyorum. Şimdi olmaz. Şimdi kaybedemem. Yaşayacağım onca güzel günleri, sevdiklerimi, ailemi..."

Rüzgar devamını dinlemeden, laptopu kapattı ve bir anlığına ne yapması gerektiğini düşündü. Bu kızı bulmalı idi. Onu hayata geri döndürmek için. Ameliyat olması için. Umudunu kaybetmemesi için. Ve...

Ve hayatının geri kalanını, bu kızla yaşamak için...