Etrafımdaki kire, pasa odaklanmayı es geçerek gözlerimi kapattım. Tüm bunları incelemek bana bir çözüm yolu sunmak yerine daha da çaresiz hissetmemi sağlıyordu. "Sadece düşün," diyordu bir tarafım. "Buradan kurtulacak bir yol bulmak zorundasın!" Ama olmuyordu. Bu odada tıkılıp kalmıştım. Ne çıkabiliyor , ne de kıpırdayabiliyordum. Adeta kapana kısılmış bir fare gibi olduğum yerde çırpınıyor, çırpınıyor ama kurtulamıyordum. Derin bir nefes alarak, aklımdaki sese kulak verdim. "Burada yalnızsın... Neden buradasın, nasıl buraya geldin, bunları bilmiyorsun. Bildiğin tek şey yalnız olduğun. İşte sırf bu yüzden kurtuluşunun tek anahtarı da senin elinde." Şimdi biraz daha cesaretli hissediyordum. Yine de kurtulmak için çaba harcayacak enerjiyi kendimde bulamamıştım. Gözlerimi sımsıkı yumarak çok iyi bildiğim şeyi bir kez daha tekrarladım. "Burada yalnızım."