"Ελάτε να μιλήσουμε, να πούμε λυπητερές ιστορίες για θανάτους ηγεμόνων: πώς μερικοί εκθρονίστηκαν, πώς άλλοι σφάχτηκαν στη μάχη, πώς κυνηγήθηκαν πολλοί από τα φαντάσματα όσων είχαν εκθρονίσει, πώς ορισμένοι δηλητηριάστηκαν από τις γυναίκες τους ή νεκροί στον ύπνο τους. Όλοι δολοφονήθηκαν!
Γιατί μέσα σε αυτή την άδεια κορώνα που στεφανώνει τους θνητούς κροτάφους των βασιλιάδων, ο Χάρος έχει εγκαταστήσει την ακολουθία του [...] Μέσα σε ετούτη την κορώνα ενσταλλάζει ο Χάρος εγωισμό και ματαιοδοξία, λες και η φθαρτή μας σάρκα που εμπεριέχει τη ζωή να ήταν μπρούντζος άτρωτος- κι αφού για λίγο κοροϊδεύει, έρχεται η στιγμή που με μια καρφιτσούλα τρυπάει την πανοπλία· και τότε, αντίο βασιλιά! [...] Γιατί λοιπόν με λέτε βασιλιά;"
~Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Ριχάρδος ο Β', Πράξη Τρίτη, Σκηνή Δεύτερη~
Όμορφα τα λόγια του βασιλιά Ριχάρδου του Δεύτερου για την κατάρα του στέμματος.
Κανένας άλλος όμως δεν ακολούθησε το παράδειγμά του.
Κι έτσι, όταν πέθανε ο ένδοξος Ερρίκος ο Ε' το 1422, σαν κοράκια έπεσαν οι Δούκες πάνω από τον θρόνο του, τι κι αν υπήρχε διάδοχος.
Ο Πόλεμος των Ρόδων, ο πρώτος εμφύλιος πόλεμος