"Ελάτε να μιλήσουμε, να πούμε λυπητερές ιστορίες για θανάτους ηγεμόνων: πώς μερικοί εκθρονίστηκαν, πώς άλλοι σφάχτηκαν στη μάχη, πώς κυνηγήθηκαν πολλοί από τα φαντάσματα όσων είχαν εκθρονίσει, πώς ορισμένοι δηλητηριάστηκαν από τις γυναίκες τους ή νεκροί στον ύπνο τους. Όλοι δολοφονήθηκαν!
Γιατί μέσα σε αυτή την άδεια κορώνα που στεφανώνει τους θνητούς κροτάφους των βασιλιάδων, ο Χάρος έχει εγκαταστήσει την ακολουθία του [...] Μέσα σε ετούτη την κορώνα ενσταλλάζει ο Χάρος εγωισμό και ματαιοδοξία, λες και η φθαρτή μας σάρκα που εμπεριέχει τη ζωή να ήταν μπρούντζος άτρωτος- κι αφού για λίγο κοροϊδεύει, έρχεται η στιγμή που με μια καρφιτσούλα τρυπάει την πανοπλία· και τότε, αντίο βασιλιά! [...] Γιατί λοιπόν με λέτε βασιλιά;"
~Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Ριχάρδος ο Β', Πράξη Τρίτη, Σκηνή Δεύτερη~
Όμορφα τα λόγια του βασιλιά Ριχάρδου του Δεύτερου για την κατάρα του στέμματος.
Κανένας άλλος όμως δεν ακολούθησε το παράδειγμά του.
Κι έτσι, όταν πέθανε ο ένδοξος Ερρίκος ο Ε' το 1422, σαν κοράκια έπεσαν οι Δούκες πάνω από τον θρόνο του, τι κι αν υπήρχε διάδοχος.
Ο Πόλεμος των Ρόδων, ο πρώτος εμφύλιος πόλεμος
ΡΟΜΑΝΤΙΚO ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΠΟΧΗΣ.
...Αισθάνθηκε σαν να έφυγε όλος ο αέρας από το δωμάτιο. Επέμενε να ελέγξει την πιθανότητα εγκυμοσύνης της και επιπλέον η κίνηση του δήλωνε ξεκάθαρα κτητικότητα, δήλωνε πως του άνηκε. Οι εφιάλτες ξύπνησαν. Κάποτε άνηκε στον πατέρα της, μετά στον άντρα της. Τα οχυρά υψώθηκαν μονομιάς. Δεν ήθελε να του ανήκει. Δεν ήθελε να ανήκει πουθενά, δεν ήθελε να την ορίζει κανείς. Είχε υποσχεθεί στο εαυτό της πως θα τιμούσε την ελευθερία της και μερικά χάδια και φιλ ιά δεν θα το άλλαζαν αυτό...