KARANLIK

"Sussana oğlum! Duyacaklar şimdi,yakalanacağız." kalın ve gür bir erkek sesi.Üstelik sesi bile kuvvetli.Güçlü sesi beni etkilemişti.İlahi bir ses gibiydi.Yüreğim bu sesle hopladı.Ardından bir diğeri başladı.

"Ne duyacaklar bizi? Bu ev bence boş! Şu dolaba bir baksana hangi insan evladı 7|24 kahve içer ki?"

Yutkundum.Ben insan değil miydim? Uzun zaman önce insanlığa istifamı vermiştim sanırım.

Çünkü kaçtın.Sen herşeyden kaçtın.

Haklıydı.Kaçtım.Karanlıktan kaçtım,kendimden kaçtım.

Tam düşüncelerime dalacakken bir kırılma sesi daha yankılandı ve ben endişeyle geriledim.Tenim sert duvara sürtününce ağzımdan kaçan inilti eminim ki beni ele vermişti.

Sesler kesildiğinde hareket etmek yerine yerimde bekledim.Yakalanmak istemiyordum.

"Neydi o?" dedi heybetli ses.Bu seste birşeyler var gibiydi.Gözlerimle tavana bakarak dualar ederken, inancımı yıllar önce yitirdiğimi farkettim.Bu yanlıştı.

Ben yasak elma olmuştum.

"Kimsin sen?" yanağıma sürten sakallar ile yerimden bir kez daha hopladım.Bu sefer duvara sırtım daha sert bir hamleyle çarptı.Ve çığlık atmamı engelleyemedi.

🌹

O bir avcıydı.Ben onun avı sırasında karşısına çıkmış minik bir tavşandım.Bana kıyamamıştı ama bu öldürmeyeceği anlamına gelmezdi.