Ηταν τόσο σκοτεινή.. το σκοτάδι μέσα της είχε βάθος... πολύ βάθος... σινηθιζαν να την φωνάζουν "miss darkness" για να την ενοχλήσουν. όμως εκείνη ποτε δεν τους άκουσε, ποτε δεν μπήκε στον κόπο να βγάλει απο τα αυτιά της τα ακουστικά ,για να τους ακούσει... βέβαια δεν τα έβγαζε για κανέναν..τα μαύρα μαλλια της, τα μαύρα ρούχα της, το μαυρο κραγιόν της, μπορούσαν να δειξουν ποσο σκοτεινή ηταν... παντοτε.. τι θα γίνει άραγε όταν γνωρίσει εκείνον? Μήπως η ζωή της αλλάξει οριστικά?
Πώς μπορείς να μισήσεις τον άνθρωπο που αγάπησες όσο τίποτε άλλο? Πώς γίνεται να εύχεσαι να πεθάνεις για να μην τον χάσεις και εν τέλει να θες να τον ξεγράψεις και να συνεχίσεις? Ποτέ μου δεν καταλάβαινα το γιατί,μέχρι που τον γνώρισα. Εκείνον που μου έλυσε το αιώνιο αυτό ερώτημα,εκείνον που μου πήρε ότι πιο όμορφο ένιωθα και το μετέτρεψε σε πόνο,θυμό, ΜΊΣΟΣ.
Αλλά παρόλαυτα ποτέ δεν έπαψα να τον αγαπώ...Τον έχω κρυμμένο κάπου βαθιά μέσα μου,τον αισθάνομαι ακόμη σαν να μην έφυγε ποτέ...✨
Καλή ανάγνωση!✨
🏅#169 μίσος 16/3
🏅#1 δράμα 01/5
🏅#3 φυγή 31/7
🏅#13 τέλος 28/03
🏅#35 χαρά 08/02