Last Hope (Huling Pagkakataon)

Nung nagising ako, nakahandusay ako sa isang higaan sa lugar tilang parang ospital at ang aking sariling larawan na halip di ko makilala o kahit maalala. Pagkatapos ay may dumating na tao na ipinaliwanag ang kasalukuyang sitwasyon sa akin. Ako daw ay na coma... Sa loob ng halos isang taon. At ngayon, nang nagising na ako, amnesia ang bumagabag sa akin.
Pinagpatululoy ko ang aking buhay pagkatapos ng aking pagkagising, ngunit ang aking katauhan ay naging isang misteryosong bagay na tila di ko madakip.
Hanggang sa araw na kung saan ang mga anak ng dilim; voidless na nagbibigay ng isang matindi at nakakatakot na imahe ay umatake sa lungsod na aking kinakasalukuyang tinitirahan.
Ang isang bayan at ang aking taga pagligtas na bahagyang pamilyar saakin ay nawala habang nasaksihan ko ang nakakatakot na pangyayare gamit ng aking mga mata na unti-unting sinunog ang mga eksena sa aking isipan.
Tumakbo ako ng tumakbo habang may nakahawak na mahina at maliit na kamay ng isang bata sa aking palad. Umiiyak siya, hindi ko siya masisisi, matapos lahat ng nangyari, ang kanyang kapatid; ang tao na nagligtas sa akin ay isinakripisyo ang kanyang sariling buhay upang makatakas lamang kami.
Anong nangyari? Ang nag-iisang pag-iisip na nakaukit sa aking isipan habang ang aking puso ay humihikbi sa sakit matapos ang nangyaring insidente.
Ngunit bago lahat ng nangyari, sinabi sa akin ng aking taga pagligtas na pagkatapos ng araw na nakita nila ako, isang kaharian na nangangalang Zedaia ay nawala at nakaukit sa aking kanang balikat ay isang tanda ng nag-iisang kaharian.
Hindi ko inaasahang nilalaro ko ang pinaka-mahalagang papel sa isang laro ng tadhana.
Ito ang aking naging pagkakataon upang mahanap ang aking tunay na katauhan, isang pagkakataon upang tigilan ang mga voidless at huling pagkakataon upang sa wakas ay masira na ang isang matagal na Nemesia.