Benim Adım Hiç Kimse -Edelvays-

-Ölümü parmak uçlarında taşıyanlar...-

*****

..."Hep aynı şeyi yapıyorsun," dedi tıslarcasına. "Hep kaçıyorsun." Sinir bozucu bir şekilde gülümseyip kapıdan çıkıyordum ki arkamdan bağırdı.
"Kimsin sen?!" Elim kapının kolundayken kafamı hafifçe yana çevirmek hariç hiçbir eylemde bulunmadım. "Ben, hiçsizliğin karanlığa sığınmış siyah gölgesiyim.."

*****

Sınırı görünmeyen, ağaçların kuşlara arkadaşlık ettiği ıssız bir ormanda küçük bir kız vardı, çıplak bedeni ıslak toprağın üzerinde bir papatya kadar beyaz duran, sarı saçları toprak kokusuyla harmanlanmış, zayıf güneş ışınları matemini anlamış gibi ifadesiz, masum yüzüne vuran minik bir papatya vardı. Mavi gözlerinde kurumuş kandan gözyaşları vardı; üzerinde yattığı ölümü sulayan. Gök mavisi gözleri buz grisine dönmüştü; saydam, donuk. Eriyen bir buz dağına benzemişti nemli kirpiklerinin süslediği mavi gözleri; koca bir şehirde tsunami etkisi yaratacak kadar dolup taşmış. Kırık buz parçalarına benzemişti kalbine ayna tutan gözleri, ihanetin verdiği hayalkırıklığıyla parçalanmış... Ve o an anlamıştı minik kalbi, hayatı da artık onun gözleri kadar donuk ve soğuk, titreyen çenesi kadar sarsıntılı, üzerinde yattığı topraktan sırtına batan sert taşlar kadar acı verici ve keskin, tenini ısıran soğuk ve aralıksız yağan yağmur kadar acımasız ve tek başına bulunduğu bu koca ormanın ıssızlığı kadar yalnız ve güvensiz olacaktı... Çünkü o karanlığa mahkum bir Mavi' ydi...

-Edelvays-