Sanki nefes aldığım her saniye kendimi hayattan biraz daha koparıyormuş gibi hissediyorum. İçimdeki boşluğu doldurmaya kelimeler yetmiyor. Kafamdaki sesleri müzikle bile susturamıyorum. Kalbimin her atışı beni koca bir yalana inandırmaya çalışıyor, yaşadığımı haykırıyor. İnanmıyorum. Yaşamak bu olamazdı. Hayat bu kadar anlamsız ve acılarla dolu olamazdı, olmamalıydı. Hayatta mutluluk hissedilmeliydi. Gözler korkuyla değil umutla bakmalıydı. Kötüler hiçbir zaman zafer kazanmamalıydı. Hayat buydu, bu olmalıydı. Kafamdaki sesler sustuğu zaman ve içimdeki boşluk yok olduğunda, işte o zaman gerçekten yaşadığıma ve kalbime inanırım.