İki 'EL' Bir 'VEDA'

Vedalar... Acımasızdır her zaman... Her ne türlü olursa olsun hüzün yazar sayfasında vedaların. Onca geçmişten, bir tek vedalaşırken o son bakış gelir göz önüne... Derin anlamlar yüklüdür son bakışta... Çünkü söylenemeyen sözler o bakışlarda bir esirdir, hapsolmuş bir esir... Ona söyleyemediğimiz "Gitme" sözcüğü, "Kendine iyi bak..." olarak çıkar iki dudağımızın arasından... Kimi zaman sigara tadındadır vedalar, kimi zaman ise soğuk kış günlerindeki ayaz kokusu... Ertelenmez vedalar... Ölüm gibidir, ya da kurşun gibi... Geleceği günü bir saniye olsun şaşırmaz... Ve sonrası hep şiirdir vedaların, hep özlem... Bir parça umut vardır belki, zerre kadar da olsa bir parça umut... Tek tesellisi budur vedaların, döner diye saydığımız kahrolası saatler... Kimi unutur gideni, kimi, yüreğine yara diyerek kazır... Aklına düştüğünde acımadan kanatır yarasını en derinlere kadar... Kimi küfreder yalnızlığına, kimi sadece yazar, içine akıtır gözyaşlarını... Kimi kâğıt kalemden alır hırsını, geceyle beraber yazar dertlerini... Kimi zaman başlığı atılan ama bir türlü yazılamayan şiire benzer, çok söz gelir aklına lâkin bilemez nereden başlayıp nasıl devam edeceğini... Böyledir işte vedalar, büyüğü küçüğü olmaz...