Ölümcül Fısıltılar

Ülkenin en kötü suçlularının bulunduğu bir hapishanede hafızasını kaybederek uyandı.

Hayatını bir türlü hatırlayamayan İris, aynı zamanda eksik hafızası yüzünden başına sürekli bela açar ve dikkatleri üzerine çeker.

Bir yandan zihninde duyduğu ölümcül fısıltıların isteklerine direnmeye çalışırken; tehlikedeyken geçmişine ait karışık kesitler görmeye başlamasıyla çıkmaz bir sokakta gibi hisseder.

Ve tam o anda... Geçmişinden gelen beklenmedik misafir,

her şeyi karmakarışık hale mi getirecektir,

yoksa kolaylaştıracak mıdır?

☼

|Kesit|

Kafamı, alayla gülerken iki yana salladım hafifçe.

"Biliyorum ki, tüm bu saçmalıklar sona erdiğinde bile, hala hiçliğe ait olmaya devam edeceğim."

Yansımasından gördüğüm kadarıyla bakışları üzerime sabitlenmişti. "Böyle konuşma."

Omuz silktim ve gözlerime dolan yaşlarla tavana baktım. "Neden, vicdanını rahatlatabilesin diye mi?"

Sözümü asla esirgemezdim, bunu çok iyi biliyordu.

Ah... Ama bundan o kadar emin olmamalıyım. Beni en iyi tanıması gereken kişiyken, bana bu kadar yabancı olan tek kişiydi o sonuçta.

"Defol git, seni de edeceğin yardımı da umursamıyorum artık. Bunun için çok geç kaldın."

Yaslandığı yerden bana doğru ilerlerdi ve önümde diz çöktü. "İris, bak anlıyorum. Öfkelisin. Ama saçmalama, bunu tek-" omuzlarından sertçe ittirmemle sözleri yarım kaldı.

"Sana DEFOL DEDİM. Yaşanan boktan olaylara bir yenisi daha eklense sorun olmaz, halledebilirim, şimdiye kadar hep yaptığım gibi." Ardından gözlerimi yumdum, unutmak ister gibi. Hatırladığıma pişman olur gibi belki.

×