Ας πουμε οτι εσπασες ενα βάζο. Τι κάνεις; Το πετάς, είναι τοσα κομμάτια που δεν μπορείς να τα κολλήσεις. Ειδικά αν είναι ενα ασημαντο βάζο για σενα. Αν σημαίνει κατι υπάρχουν πολλοί τροποι αντιμετώπισης..μερικοί θα πονέσουν αλλα θα το πετάξουν, δεν εχει νοημα να θυμούνται κατι σπασμενο, θα κρατήσουν την όψη του στο μυαλο τους. Αλλοι επειδή το αγαπούσαν θα κρατήσουν ενα κομματι του για ενθύμιο, τα αλλα θα τα πετάξουν, αυτο ομως θα το προσέχουν σαν τα μάτια τους. Εγω το κόλλησα. Ποσο κρατάει; Ακομα αναρωτιέμαι. Αρκετοί λενε οτι κρατάει, αμα εχεις κόλλα για πορσελάνη. Αλλοι λένε, έσπασε ολο, δεν μπορείς να το φτιαξεις. Εγω το εχω καθε μερα μαζι μου. Το βάζω στο κομοδίνο οταν κοιμάμαι, το παρατηρώ κάθε πρωί, το κρύβω όταν βγαίνω, ή το παιρνω κρυφά μαζι. Παρατηρώ τα κομματια του, κι εύχομαι να μείνουν όλα κολλημένα. Εχω την κόλλα στην τσέπη μου, και το ελεγχω κάθε λεπτο Μήπως ξεγλίστρησε κάποιο κομμάτι. Ομως πάντα υπάρχει μια πλευρά του, που δε βλέπεις. Ειναι θεμα χρόνου. Ποσος χρόνος είναι ο δικός μας; Πόσος; Οταν Βλεπω καθε μερα κατι καινούριο να εμφανίζεται; Πως μπορω να δεχτω καινούρια πράγματα ο
"Κλείσε τα μάτια σου" μου λέει στο άσχετο και πλέον ήρεμος. Προσπαθώ να χαλαρώσω τις ανάσες μου από την ένταση της στιγμής.
"Τι;" τον ρωτάω στην προσπάθεια μου να καταλάβω γιατί μου ζητάει κάτι τέτοιο.
"Κλείσε τα μάτια σου, Άντα" επαναλαμβάνει σοβαρός και ξεφύσαω.Κάνω αυτό που λέει και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.
"Ωραία, τα έκλεισα. Τώρα;" τον ρωτάω τσιτωμένη χωρίς τα νεύρα που είχα να μου έχουν περάσει. Νιώθω την ανάσα του υπερβολικά κοντά στο πρόσωπο μου και τα χείλη του σχεδόν ακουμπούν τα δικά μου.
"Τι κάνεις Στέφανε;" αναφωνώ μόλις τα χέρια του μετακινουνται στην μέση μου.
" Σςς, σκάσε και φίλα με"
DON'T COPY THE STORY