Ve şair, sabrını taşıran son damlanın da düştüğünü gördü. Zamanı gelmişti artık, öfke barajının kapaklarını açmanın. Yoktu artık beklemek, yoktu artık merhamet. Gün hesap sorma günüydü. Eğer koruyamıyorsan mağdurları ne anlamı vardı güçlü olmanın. Susmak, kabullenmekti ve o artık susamayacak, içinde dalga dalga yükselen çığlığı bastırmayacaktı bir daha.