Ben Ölmeden Önce

Dostoyevski'nin bir sözü var. "Hiçbir zaman doğru insan çıkmaz karşına. Ya zaman yanlıştır, ya da insan."

Hayatım tam olarak bundan ibaretti.

Hayatıma kadınlar giriyordu, sonra hiçbir iz bırakmadan çıkıyordu. Kalp, boyası kurumamış bir duvardan farksızdı; bir kere değen izini bırakıyordu.

Ama belki de en büyük tekmeyi ondan yemiştim. Umut.

Unutulacağımı biliyordum. Ben ölünce kimse ağlamayacaktı ardımdan. Ama ne aşık olmak kolaydı ne de ölmek. Aşk, küçücük bir kadının yanağında oluşan gamzeydi. Nasıl vazgeçilirdi ki?