The Lonely Bride

Wala na talagang mas sasaya kung natagpuan mo na ang totoong nagmamahal sayo. Ito na siguro ang pinaka masayang araw para sa mga taong umiibig ito ay ang kasal kung saan dinadala ka sa altar ng simbahan ng mga magulang mo at kung saan naghihintay ang soon to be husband mo while wearing his beautiful smile just for you.

Pero sakin ang salitang kasal ay parang laro lang kung bakit ito i she-share i ko.

The day of the wedding.

Habang ang mga bridesmaides,ninong,ninang,ring bearrer at ang mga flower girls ay naglalakad ako naman ay hindi mapakali dahil sa kaba at takot na baka iwan rin ako ng husband to be ko. Pagkatapos ng lahat, ito na,ako na ang sususnod na lalakad papuntang altar. Here I am walking at the isle with the confident, smiling to the visitors but one people that get my attention my soon to be husband. He wears a tuxedo that perfectly fit in his sexy body and wears a sad emotion face. I see in his eyes that his not happy,all I can see is sadness in his face. Ito na ba ang sign na he will run away and leave me alone.

Habang papalapit nako sa altar patindi ng patindi ang pintig ng puso ko.

Di ako nagkamali sa hinala ko tumakbo siya ng mabilis at iniwan akong mag isa na nagmumukhang tanga naka ngiti sa harap ng altar. Unti unting tumutulo ang mga luha mula sa mga mata ko na nakatingin parin sa krus.

Unti unti akong nanghina at napa upo. Naisip ko na bakit parin ako nasasaktan ehh tatlong lalaki na ang nang iwan sakin sa altar. Bakit ganito ang kapalaran ko? Papangakoan ng kasal pero mapapako din pala,pagod na kong magmahal,pa ulit-ulit na lang akong iniiwan. Bakit di man lang ako makapunta sa altar makaranas ng magsuot ng singsing at halik. At makarinig man lang nang vow at salitang'i do'. Pagod na pagod nako umasa umibig at higit sa lahat iwan.

Ako si Crysestelle Lorraine Sanchez the lonely bride.

Soon.