HÜZÜN MELEĞİ

Hayatın her bir köşesine serpiştirilen kederler,bizim payımıza düşen ümitsizlikler...Yaşantımızda edindiğimiz roller ve kederimizi gizlemeye yetmeyen maskeler...Insanlığımız gereği hepimiz hüzne gebeyiz aslında,kimsenin lügatında bulunmuyor sahici sevinçler...dört köşemiz yanarken hüzünle,kimse bize mutluluktan bahsetmesin...Mutluluğu çocukluğunda bırakanların şiiriyiz biz...sahici duyguların,sahici gözyaşların,sahiciliğin insanıyız...belki yaralı belki tarumar...Dedelerimizin bıraktığı masumluğun miraslarıyız biz...Bizler yüreği yananlara dost,dil,din, ırk ayırmadan,aynı dünyanın gökyüzünü paylaşan aynı fedakar ruhlarız biz...biz buyuz tepeden tırnağa şevkatin öncüsü,masum bir köpeğin bakıslarında gizlenen hüznün dalgası,üşüyen bir kedinin ısıyan yanıyız biz...Herseyimizle Anadolu,insanlığımızla köylü,utangaçlığımızla bir çocuk,kanımızla kırmızı al bayrağız...Biz vatanız,biz TURKIYE...