Sınıfın kapısı açıldığında bütün gözler kapıya çevrildi. Içeriye gizemli havası ve soğuk tavrıyla biri girdi. Kimseye bakma gereği duymadan gözlerini hızla sınıfta dolaştırdı. Ve en arkada ki boş sıraya geçip oturdu. Onu tanımıyordum, ancak onda bana tanıdık gelen bir şeyler vardı ama bir türlü çözemiyordum.O kahverenginin en eşsiz tonu gozlerine tekrar baktığım da aslında tanıdık gelen şeyin gözleri olduğunu farkettim ve daha dikkatli bakmaya başladım. Sanki o gözlere baktıkça daha da tanıdık geliyordu. Evet... Oydu. O gözlerin sahibi aslında çocukluğumun bir kısmına da sahip olan gözlerin sahibi olan kişiydi. Oydu işte onu en son sekiz sene önce görmüştüm Herşeyiyle değişmişti ama o gözleri hala aynıydı. Sadece bir farkla o gözler artık, neşeli, mutlu değil soğuk, asi ve tehlikeli bakıyordu. Ve ben o gözlere baktıkça kayboluyordum... Değişmeyen Tek Şey Değişimin Kendisidir.. Zaman; acı bir leke gibi ruhumuzun derinliklerine çöktüğün de hissettiğimiz pusluk;o ani bir daha geri getiremeyecek olmanın verdiği acıdan başka bir şey değildir.. ..................................................................... Her zaman mantığımı ve kalbimi eşit seviye de tutmayı başaran ben bu sefer yine eşit tutmayı başarabilecek miyim? HİÇ SANMIYORUM.. [Kapak Tasarımı : @Yzmakgerek]All Rights Reserved