UMUDUNUN RENKLERİ

"Gitmedin mi?"
"Gidemedim." dedi kafasını iki yana sallayıp. Gözlerimi yumup açtıkdan sonra tekrar koyu kahve, ama sanki renkliymiş gibi insanı büyüleyen, içine çeken, baktıkça kendini kaybettiğin, bazen alev saçan bazen ise bütün duygular geçen gözlerine baktım,baktım ve baktım. Derin bir nefes alıp kısık çıkan kırgın sesim ile "niye?" dedim.
"Aşk. Birinin aşkından gidemedim. Sevgim geri durdurdu beni. Aşka kabullenmemi sağladı. Ve bende kabullendim. Gidemedim." dedi o da benim gibi derin derin nefesler alıp verirken "senin aşkından gidemedim Hande. Kabullendim, senin aşkına artık kabullendim ben. Ve gidemedim." dedi ve gözlerimin en içine baktı.
"Ama gitmeyi denedin."
"Beceremedim." diye ekledi cümleme. Hafifçe gülümsedim. Evet benim için gitmemişti. Beni seviyordu. Bende onu.
"Seni seviyorum Hande Güngör." dedi o da hafif gülümseyip.
"Seni seviyorum Kerem Demirkanlı." dedim ve koşarak sıkıca, bırakmamak istercesine, kokusunu içime çeke çeke sarıldım. Ve kafamı yukarı kaldırıp gözlerimize bakarak "seni seviyorum." dedik.