Karanlıktaki KIZ

Yine oradaydı işte,yine çocukları izliyor ve o deftere bir şeyler çiziyordu.Onu ilk gördüğüm de yine oradaydı.Yine bir şeyler çiziyordu.Ne derdi vardı da böyle simsiyah giyiniyordu bilmiyordum ama çok merak ediyordum.Ben onu ilk gördüğüm dakika kalbim bir başka atmaya başlamıştı.Hayatımın en kötü gününü yaşamış olsam bile bir kere onu gördükten sonra keyfim yerine geliyordu.O artık benim yaşam ve mutluluk kaynağımdı. Ailemle yeni taşındığım bu yerde ilk gördüğüm insan o olmuştu.Bu park evimize yakındı ama o sadece sabah geliyor ve bir kaç saat çocukları izledikten ve bir şeyler çizdikten sonra gidiyordu.Burada evimizin yanında ki evde oturan arkadaşım Atlas,onunla iki yıldır aynı sınıfta olduğunu ama hiç sesini duymamış olduğunu söyledi.Ama notları bayağı iyiymiş fakat derslerde de şuan da olduğu gibi hep kulaklıkları varmış.Derslerde bile resim çizer ve kulaklıklarını hiç çıkarmazmış.Ben ise bunu duyduğum da şaşırmıştım.Yarı yıl tatiline önümüzde sadece bir ay vardı ve ben bu dönem boyunca hep onunla konuşmaya çalışmıştım ama bana hiç cevap vermedi.Aynı sırada oturuyorduk ve ben onunla konuşmaya çalışıyordum ama o bana bırakın cevap vermeyi yüzüme bile bakmıyordu.Ben o bana böyle davranırken onu nasıl sevmeye başlamıştım bilmiyordum ama Atlas benim bu halimle hep dalga geçiyordu.Tamam duygularıma saygı duyuyordu ama kendini benimle dalga geçmekten alıkoyamıyordu.Gerektiği yerde benimle dertleşiyordu.Onunda sevdiği bir kız vardı ama o cesaret edip kıza açılamıyordu.O kız da biraz içine kapanıktı.Ve bu durumu bana ilk söylediğinde ben de onunla dalga geçmiştim.Ama bana o kızı dört yıldır sevdiğini söylediğinde şoka uğramıştım.Atlas ki ağzına geleni dakikasında söyleyen,sıcak kanlı ve karşılaştığı her insanla arkadaş olabilen biriydi.Ama o kızın karşı sında donup kalıyordu.Biz ne yap