Eksik Yanım

Hayatımın en mutlu günleriydi 2-3 yil önceki günler.Mutluydum çünkü sevdiklerim yanımdaydı,bukadar kısa bi sürede bukadar kimsesiz nasıl kalabildim ben?''Anne'' ''Baba'' ne güzel kelimeler,ama kullanamıyorum çünkü neden?çünkü yoklar.Bazen keşke onlardan önce ölseydim diyorum.Beni koruyan bir Babam, yanımda olan onun dizlerine birşey olduğunda yatıp ağladığım bir Annem yok.Önce Anne'mi kaybettim,Bunun acısı tarif edilemez...Acı.bidaha onun olmayacağını bilmek nekadar koyuyodu bana,koyuyoda hala.Sonra Baba'm ya neden?!Neden yaa???Onları çok özledim ya.okadar özledim ki yolsa yürüyen her insanı onlara benzetir oldum.Tabi nekadar özlesem nekadar onları geri istesem onlar artık gelemeyecekler..Benim piskolojim çok bozuldu...Kaç kere intihar ettim,tek çare ölmek dedim,her defasında birinin beni kurtarması,ne gerek var??ben zaten ölmüşüm be...her defasında sevdiklerimi kaybetmekten bıktım.Gecelerden çok korkarım mesela.Yalnız kaldığım gecelerde,acılarım bin kat artıyor.Bazen içkiye falan başlayacağıma çok korkuyorum.Acaba içsem birazcik bile unuturmuyum acılarımı?ya içim kal ağlıyo benim ya.Ama kötü şeylere başlamayacam...Annem Babam beni öyle görselerdi çok üzülürlerdi...En büyük hayalim ölmek benim oldu artık.Ve diğer sevdiklerim mutlu olsunlar.Kötü biri değilim, üzmüşte olabilirim birilerini,verdiğim sözleride tutamayabilirim ama asla bu yaşadıklarımı hak etmedim..Ben bu acılara alıştım.Artık geceleri uykudan birden uyanıp hıçkırarak ağlamak normal geliyo bana.Yalandan insanlara gülmekten,sonra o maskemi açıp ağlamaktanda bıktım.Neyse benim hayatımda böyle,böyle yaşıyorum,tabi buna yaşamak denirse!

Ailenizin kiymetini bilin!!!