Sonsuzluğa

"Neden boş bıraktın sınav kağıdını"
diye sordu. Ukalaca gülerek kafamı kaldırdım ve yutkunmama sebep olacak gözlerine baktım.
"Çok zordu"dedim bir yalan uydurarak.
Gülerek kafasını sağa sola salladı. "Bana yalan söyleme"deyince sinirle kaşlarımı çattım."Sen söylüyorsun ama"dedim.
Kaşları çatılırken sorarcasına bana baktı."Ben.sana.yalan.söylemedim selin"dedi.
"Söyledin.Beni de kalbimi de kandırdın."
Sinirle sıradan kalkıp dolan gözlerim ile sınıftan çıktım.Boş koridorda koşarken düşündüğüm tek şey oydu. Gözleri , dudakları , gülüşü ve kokusu. En zoruydu belki de. Aşık olduğun adamı unutmaya çalışmak. Görmezden gelmek.Kalbim istemiyordu belki de ama mantığım bunun doğru olduğunu söylüyordu...