"Βοηθησε με" λεω χωρις να ελέγχω τον εαυτο μου. "Σου είπα πως το πιο πιθανο ειναι να μην με ξαναδείς. " μου υπενθυμίζει θυμωμενος. "Ξέρεις, σε κρατάω στο χέρι. Μπορώ άνετα να πω στους γονείς μου για τις προάλλες " λεω με μια αυτοπεποίθηση που δεν ξέρω ουτε εγω απο που προήλθε. Περίμενα καποια ουσιώδη αντίδραση. Θυμό, αντίσταση, έστω ένα συνοφριομα. Να μου δείξει οτι δεν εχω κανεναν απολύτως έλεγχο πανω του. Όπως του αρέσει να δείχνει πως κανένας δεν μπορεί να τόν επηρεάσει. Το μονο που ελαβα τελικά σαν απάντηση ειναι τα τρανταχτα του γελια. Ειρωνικά όπως πάντα. "Βοήθησε με και θα το κρατήσω μυστικο" φωνάζω απελπισμένα για ένα χέρι βοηθείας, θα ΧΑΘΏ αν δεν με βοηθήσουν. Σταματάει και γυριζει ελαχιστα για να με κοιτάξει, ισα, ισα με την ακρη των ματιων του. Η σταση του σωματος του εχει μεινει αμεταβλητη. "και εγώ τι θα κερδίσω;" "Δεν θα πας φυλακη; " λεω επιφυλακτικά. Στρέφει ολο του το σώμα προς το μέρος μου, ενώ πλέον εχω κερδισει την προσοχή του. Με κοιτάει με ένα τα μισά του χαμόγελακια, από αυτά που με εκνευρίζουν τόσο αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως του πάνε. Ερχεται κοντα μου και με κοιταει κAll Rights Reserved