Siyah Yalnızlık

-küfür içerir-
-yazım hataları olabilir-

Ben siyahtım. O ise siyahın apayrı bir rengi. Halbuseki ikimiz de kötüydük. Onun mafya olması. Benim mafya kardeşi olmam. İkimizin arasında hiç engel yok sanardım nasıl olsa ikimiz de kötüyüz değil mi? Ama işler öyle yürümedi. Ben ona bir adım yaklaştıkça o benden iki adım uzaklaşıyordu. Oluruna bırakmaya çalıştım. Bedenim onun olduğu yerde olmasa da. Beynim onu düşünme işlevine devam etti. Ondan bir türlü kurtulamadım. Acı verdi ama tatlı bir acıydı. Canım yansa da bırakamıyordum. Nefesim olmuştu. Fakat 'O' gitti. Yerini biri doldurdu. En çok da bundan nefret ediyorum. Kalbimiz hiç boş kalamayacak mı? Canımız yanmadan duramayacak mıyız. Elimi kessem bu kadar acımazken soyut olan bir duygu nasıl olurda bi denli canımı yakar aklım almıyordu. Ben artık içten içe duygularımı kaybetmiştim. Mecbur kalmıştım. Sabah gülücüklü günaydınlar yayarken etrafıma gece olduğu zaman müziğin ve hıçkırıklarımın sesi yayılır etrafa. Kimse farketmez. Sadece siyah yalnızlıkta kalmışlar bilir bunu...

İyi okumalar.

Bu arada kapak tasarımı yapanlar benim içinde yapabilirler mi?

Yayınlanma tarihi: 8 Ocak Pazar 2017