Sa tuwing nakikita ko siyang naglalaro ng basketball nabilis ang puso ko. Sa tuwing nakaka-puntos siya umaandar na naman ang pagiging taga-hanga ko. Pag may nali-link sa kanya daig ko pa pinagbagsakan ng sampung daang sako ng semento. Grabe kung mahalin ko siya halos buong oras ko na sa kanya. Sa tuwing matatapos na ang game naka-abang na ko sa may entrance ng location ng game kasama ang pusong umaasa sa impossibleng love story na nagkakatuluyan ang dalawang tao na pang taga-hanga at taong hinahangaan lang pero ako ang tipo ng taong hindi nawawalan ng pag-asa. Mananalingin ako na sana siya na lang ang para sakin, na sana siya na talaga. Kung hindi man kami mananalangin ako na gumawa kami ng paraan na sana si Ricci Rivero na lang ang para sakin. Oh tama na daldal lalandiin ko pa siya no matter what it takes kahit maging isa pa kong move sa basketball ung ano ba 'yon rebound? Charot bye na talaga manlalandi muna ko. Onting landi na lang mga bes magiging akin siya. Talaga ba?