Beyazın Karanlık Gölgesi

Şimdi sana çok yakınım.

Hayır, artık ruhunlayım.

Kapat gözlerini, seni duyamayacaklar.

Bağır dilediğin kadar. Hayır, seni duyamayacaklar.

Çırpın. Bu soluksuz karanlıkta, kimse beni göremeyecek.

Ruhun artık ruhum.

-

"Küçücüğüm, her şeyim."

Şarkı kulaklarında huzurla yankılanmaya devam ederken kapıyı açıyor. Bir yatak var, üzerinde oturan bir kadın. Arkası ona dönük ama fırfırlı elbisesi ve saçlarından onu tanıyor; fotoğraftaki kadın... Yatağın önündeki beşiğe eğilmiş şarkı söylüyor.

İçeri giriyor, kadının tam önüne geçiyor. Kadın ona bakmıyor, şarkı söylemeye devam ediyor.

"Ne olur çok uzaklara gitme.
Gidersen öleceğim, karanlığa döneceğim."

Gözlerini kadından ayırıp beşiğe çeviriyor ve şokla geriliyor. Beşik kanlar içinde...

Çığlık atıyor. Kadın sinirle ona dönüyor ve elini dudaklarına götürüyor. Kadının yüzü de kanlar içinde. Yine de güzel... Şarkıyı mırıldanmaya devam ediyor. Ölmüş bebeğini uyutuyor.

Korkuyla geriliyor ve komidine çarpıp parfümleri düşürüyor. Kadının büyük kahverengi gözleri tekrar ona dönüyor. Sinirle kısılıyor. Sanki bebeğini öldürmüş, o öldürmüş gibi bakıyor.

Arkasına baka baka odadan çıkıyor ve holde koşuşturuyor. Kapılarını açık bıraktığı boş odalardan çığlık sesleri geliyor.

Şarkı söyleyen kadının sesi çığlık seslerine, bebek ağlamalarına karışıyor. Koridorda kapalı olan bütün kapıları aça aça koşmaya devam ediyor. Odalarda kan var. Ağlayan bebekler, çığlık atan kadınlar. Delirmiş gibi koşuyor. Sonra onu görüyor. Karanlık gözler... Ondan kaçmak için bir odanın kapısını zorluyor. Kapı kilitli, açılmıyor. Çığlık atarak kapıyı iteklemeye devam ediyor. Kulaklarındaki şarkı son buluyor. Karanlık gölgenin ona arkasından yaklaştığını hissediyor. Eli eski kapının kulpunu zorlamaya devam ediyor...