Başucumdaki Umut

Ağlamayı öğrendim, çünkü duyduğum ilk sestin.
O kadar çok şey öğrendim ki senden...
Bilmeden, azar azar sokuldun hayatıma.
Yıllarca içimde kimsesiz ölü çocuklar biriktirdim durdum.
Şimdi hiçbirini kirpiklerinde sallanmaktan alıkoyamıyorum.
Anlamıyorum, gözlerindeki umut nasıl bu kadar davetkar olabilir?
Bu beni öldürüyor bayım.
Bilmeden, duymadan görmeden hayatıma sokulman canımı sıkıyor.
Ama ne var biliyor musun?
İçimde bir ezgi.
Sana ait olan.
İşte bu yüzden susuyorum.
Hem senden öğrendiklerim arasında bana iyi gelen bir şeyde var.
Gülümsemek.