Poetry TagalogNag-iisa

Noong unang panahon:Noong ang mga between ay alitaptap palang sa lupa ang araw ay namumuhay sa pagitan ng dalawang mundo and buwan ay isang dalagang nandon sa gubat minsang tumingala ay nag iisa sa langit umawit ng isang diling kay bathala baguhin ninyo ako tanggalin ang kadina sa aking mga kamay ang bato sa aking mga paa bigyan nyo ako ng gabing hindi kasing dilim ng umaga na hindi kasing dilaw at sinagot sya ni bathala ibibigay ko sa iyo ang yung hiling kung tatanggapin mo ang alok kung sugal kailangan mong languyin ang pinakamalalim na ilog ng lungkot kalaban ang pinakatitinding alon pighati at hindi ka dapat lumobog kaya ang isa lomusong sa tubig at sinanay ang sarili sa hirap ng paghinga lumangoy sa dalampasigan ng saya at ng umahon sya mula sa kanyang sugal kasama nyang umahon ang pag ibig ang pagmamahal sa unang pag kakataon ang nag iisa ay nag mamahal kasama nilang nilakbay ang bawat burol lambak at talampas na maligaya may pangakong walang wakas pero nag bago anyo ng pag-ibig naging galit,, pagod,, sinungaling,, ang mapag kimkim at bumigat ang kamay at paa ng nag mamahal at kasabay nito ang pag dating ng isang napaka laking unos na nilonud ang lupa sa baha sa gitna ng napakalakas na ulan ay hindi na makilala ang mga nasalanta at ng matapos ang sugal kasama ang puso sa nasalanta,, kasama ang pag-ibig sa nawala ang nag mamahal ay muling nag-iisa ,, pero pag katapos ng napakarami ng gabi na kay dilim at ng umaga na kay ginaw, sa wakas napangiti muli sya,, kina usap muli si bathala na lumosong uli sa tubig at susugal at susugal pa,, dahil hindi pat sapat nakabayaran ang sakit sa pagmamahal,,, diba mas tinataya natin ang ang lahat kapag hindi tayo sumugal,,?

That's All Thank you