Not really a bad girl, but definitely not a good girl. Sakto lang, yan ako.
Hi I'm Chloe Eireen Fernandez 16 years old. Maganda, mayaman, di masyadong matalino. 3rd year high school, buong buhay ko kasama ko na yung anim na mabebest friends. Si Ash, Lance, Damon, kuya Carl, at yung dalawang kambal na ugok, sila Jiro at Joaquin. Isama pa natin yung dalawang babae sa grupo namin, si Ate Cassandra, atsaka si Anika.
Since mga bata pa lang kami, magkakakilala at magkakaibigan na kami, dahil magbebestfriends ang mga nanay namin.
Inis na inis ako kay Ash dahil lagi niyang sinisira yung moment namin ng crush ko, lagi niya pa akong inaasar, ang lakas din ng trip niya sakin, sinong matutuwa sa pinaggagawa niya sakin?
Pero time passes by so fast, gusto ko nasa tabi ko lagi si Ash. Kahit hate na hate ko siya, di ako sanay na di niya ako ginugulo. Ano ba 'tong nararamdaman ko? Gusto ko ba yung taong ayokong ayoko? Ang gulo no?
TOTGA (Candy Stories #4) (Published under Bliss Books)
54 parts Complete
54 parts
Complete
Engineering students Pfifer and Ivan know that what they have is something special. Without a proper label between them plus an ugly twist of fate, can they manage to be together in the end--or will they remain as each other's TOTGA and nothing more?
***
May feelings na laging nandiyan, nakaabang kung kailan magpapapansin. Nakaabang kung kailan ako titisurin sa mga pamilyar na kanta, lugar, at salita. Magpapaalala sa isang mukha na hindi ko naman gano'n kakabisado pero pamilyar. Magpapaalala sa mga dating pakiramdam.
Malalaman mo raw kung sino ang The One That Got Away mo kapag narinig mo 'yong salita at nakaalala ka ng iisang tao lang; nakatisod ka ng mga dating pakiramdam; nangulila ka sa mga nakaraang saya; nakaalala ka ng mga pamilyar na sakit.
Sabi, time heals wounds at distance makes one forget. Bakit parang hindi naman effective? Bitbit ko pa rin lahat ng what if. Hindi pa rin ako makatakas sa maraming sana.
Ako ba ang bumitiw o siya? Tapos na ba kami talaga?
Ang sarap magtanong kaso...wala nga palang kami noon.
Disclaimer: This story is written in Taglish.