Sessizliğin Hükmü

###

Adam, içinde oturduğu siyah Bentley'inden yine gecenin bu geç saatinde evinden çıkan çocuğu izliyordu. Çocuğun altında eski, bol bir kot vardı. Hemen üstüneyse şu pazarlardaki beş veya on liralık çakma baskılı tişörtlerinden birini giymişti. Adam gözlerini kıstı. Çocuğun çıplak kollarına odaklanan bakışları, yavaşça yüzüne doğru kaydı. Morarmıştı kolu. Yüzündeki el izi ise çocuğun bembeyaz teninde berbat bir şekil bırakmıştı. Geçen gün babasından yediği tokat meyvesini veriyordu anlaşılan.

Adam yavaşça gözlerini kapattı. Derin bir nefes verip tekrar çocuğa çevirdi bakışlarını. Çocuk, kızarmış parmak uçlarını tahta kapının kilidine uzatmaktaydı. Dudağı ve burnu da kızarmıştı. Her gece olduğu gibi yine ağlamış olmalıydı çocuk. Adam, çocuğun usulca kapıyı kapatıp kilitleyişini izledi.

Havanın çoktan kararmasına rağmen hava pek soğuk değildi. Şu yaz akşamları cidden hoş oluyordu. Havadaki tek şey tatlı bir esintiydi, o kadar.

Ve adam, sessizce çocuğun narince dalgalanan siyah saçlarına daldı... Aynı siyahlıktaki gözleri yorgunluktan hafifçe çökmüştü çocuğun. Adam yavaşça elini kaldırdı ve sürücüye işaret verdi.

Çocuk, sokak lambasının cılız ışığında usulca yanından geçen son model Bentley'i umursamamıştı bile.

Sessizce sokağın başında gözden kayboldu.

###