Kalem yine en güçlü kelimeleri alıp bütün sorularının cevaplarını yıktı üzerime. Kalbimin kırıkları ile çoğaltıyordum yalnızlığı. Yalıtımlı duvarların ardından duyulmuyordu avaz avaz çığlıklarım. Altın kırbacıyla incitiyor soğuk gövdemi bakışların ve yaşanması sonraya bırakılan anlar gibi gidiyor anılarım. Ve şimdi satır aralarına sığmayan kelimeler yüzünden gözlerimden yanaklarıma düşüyor hüzün damlaları. Duyuyor musun? Yine başladı sessizlik orkestrası...All Rights Reserved