Yıldız

Ölüm kokan sokakta yürüyordu Ayakkabısından çıkan sesten başta hiç bir ses duymuyordu. Kafasını kaldırdığında bir gölge gördü. Git gide ona yaklaşıyordu. Ürperdi. Gölgenin bir köpeğin gölgesi olduğunu görünce tutuğu nefesi dudaklarından dışarıya süzüldü ve özgürlüğe kavuştu. Köpek ona baktı ve hızlıca koşarak uzaklaştı. İşte bu, onun yalnız kalma sebebiydi. Hiç kimse neden böylesin diye sorgulamıyordu.
Arkasına bile bakmadan koştu, ciğerinin yettiği yere kadar koştu. Geçmişinden ve geleceğinden kaçarak. Ciğerlerini bile üzecek bir şekilde koştu.

Geçmişin nasılsa geleceğinin de ondan ayrı bir yanının olmayacağına inanıyordum. Çünkü geçmişimden kurtulamayacaktım. Geçmişte üzgünsen gelecekte mutlu olmayı beklemeyeceksin... Olmayacaksın çünkü. Olamayacaksın.

Gökyüzünde en sönük yıldız olmak ne kadar berbat bir şey ama sevdiği için onu da yaptı. Kendini unutturdu da. Umutlarını da boğdu kendi elleriyle. Ruhunu da ona adadı. Vazgeçmedi, yoruldu, kırıldı, sözünü tuttu, inandı, kaybetti.