BALZAMİN siyah kan

Kalemime baktım; uzun süre tükenmiyor, bitmiyor.
Kağıdım yıpranmıştı çoktan.
Bir sonbahar sefası yakışırdı, mısralarımız daha güneşe doymamışken.
Sararan bir yaprak kalemime işlendi.
Bir kozalak uzandı dalından: Bıkmış, ayaklarıma siper olmuş.
Bir canlı vardı. Yaşıyordu. Oradaydı uzakta.
Çalışmaya mahkum, usanmamış karıncalar boy gösterdi.
Sonra o çıktı karşıma, azrailim.
Gözümden bir damla yaş süzüldü. Öyle acı, öyle manzun ki ;aktıkça içimi söküyor, bağırdıkça kalbim yanıyor.
Bir mendil çıkardım. İki kaş, iki göz çizdim.
Şimdi yağmurun altında birlikte ağlıyorduk.
Gözlerimizi birleştirdim. İşte ; değiştik, bütünleştik.
Ayağa kalktım, bir su birikintisine gözüm takıldı. Yavaş adımlarla ilerledim. Durdum.
Yabancı bir manzara saklanmıştı ardına. Balzamin 'di.
Ve şimdi bir damla kan akıyor gözlerimizden. Siyah kan...