gurur

Aşkta gurur yapanlar da vardı, benim gururum sesini duyana kadardı.
O zamana kadar neler kurardım kafamda, ne düşüncelerle boğuşur dururdum da.

Sesini duyduğum an biterdi her şey.

Karamsarlığa kelepçe vururdum o an.

Iste o an bu koskoca dünya da bir sen yaşardın bir de ben.

Biterdi insanlık, cennete ulaşmış kadar huzur dolardı içim.

Yüreğim kuşkanadından sıyrılır kollarına koşardı o an.

Aşkta gurur yapanlar da vardı, benim gururum adını duyana kadardı.
Tüm hafızam yeniden doğmuşum gibi tertemiz olurdu.

Tüm yaralarım iyileşir, tüm benliğimle senin olurdum o an.
Rüzgârla konuşuyorum ara sıra, seni soruyorum ona.
Dokunamadığım saçlarını nasıl okşadığını.
Yüzüne bıraktığı tebessümleri anlatıp duruyor.

İşte o an ölesim geliyor.

Aynı şehrin birbirine uzak kentlerinde oluşumumuza isyanım boy gösteriyor.
Öyle istiyorum ki nefesini hissetmeyi, o kadar çok düşlüyorum ki seni.
Iste o an seni bana getirmeyen yollara, içinde ki çocuğa, çalmayan telefona sitemim boy gösteriyor.

Aşkta gurur yapanlar da vardı, benim gururum Düşlerime gelişine kadardı.