BOĞULAN KARANLIK

Çığlıklar.

Bir yaratığın pençeleri kadar keskin, yalvarışların alevinde yanan kül rengi çığlıklar.

Kırmızı.

Nazik, dalgasız bir su birikintisinin kenarında uyuyan ahşap zemin.

Su birikintisi, kırmızı ve ılık.

Kan gibi.

Kanın kendisi.

Bir farkındalık hissi, ve tekleyen nabzın yankısı. Öldüren bir nefes ve gözlere vuran karanlık.

Yağmur vardı o gece, ölüm saçan yağmur.

Bir yaratık, elinde bıçak olan o yaratık.

Gülümse, diyor bana. Sessiz ama sesi zihnimde.

Gülümse...

Yapamıyorum.

Ellerim titriyor, bulanık bir perde var orada.

Bulanık... Ellerim saç diplerimden beynime ulaşmak istercesine çekiyor her bir tutamı parmaklarım.

Olmuyor.

Ellerimi indiriyorum, saç tellerim tüy kadar ince. Yere düşüyorlar.

O anılar yok, bir şeyler kayıp. Ölü, soğuk. Üşütüyor bu beden beni.

Kan bedenimin içinde sıcak bir esinti gibi dolaşırken ben üşüyorum.

Ruhum, hasta olur mu?

Korkarım çoktan oldu.

Üşüyorum.

Benim, hiçbir zaman kimsem olmadı.

Benim, mutlu ilerlediğim bir yol olmadı.

Çünkü ben bir hiçim, yok olması gereken.

Çünkü, ben hep en suçlu olandım. Lanetli olan.

Tanrı beni bağışlasın.

"Umut perisinin kanatlarına aitti bu parçalar. Ve bir gencin son nefesiydi."

20.01.2018

***Psikolojik çöküş, şiddet ve travma odaklı bir kurgudur. Kötü etkilenebilecek kişilerin okumaması daha iyi olur. Yetişkin ibaresi bu nedenle eklenmiştir.***