ANNESİNİN PRENSESİ

Bir kız düşünelim hep birlikte , yıkılmış , çaresiz , umutsuz ve en önemlisi annesiz .
Hayata boyun eğmiş , baştan kaybetmiş bir kız ...
Herkes gibi o da yaşıyor , büyüyor bir şekilde ama acı çekiyor .
Çocuk olmayı unutmuş, gülmeyi unutmuş .
Fakat her şeye rağmen ayakta neyse ki .
Düşündünüz mü?
...
'' Merhaba ben Kardelen Mirhancı . Soğuk kış günlerinde toprağın altında soğukla savaşan ,büyümeye çalışan ve her geçen gün acılarının bir kez daha katlanarak arttığı bir dünyaya uyanmış , ruhsuz bir genç kızım . 12 yaşımda diri diri toprağa gömülmenin yaşattığı acıları her geçen gün bir önceki günden daha fazla hissederek uyanmaya bıkmış ve artık geceleri uyumak istemeyen biri. Belki yanınızda belki sağınızda belki solunuzda yada belki çok yakınınızda olabilirim . Beni her yerde her vakit görebilirsiniz . Peki ben neden diri diri toprağa gömüldüm ? Neden acılarım üstüme üstüme geliyor? O güne gitmek istemesem de sanırım sizin için buna göz yumabilirim ...
(HİKAYEDE GERÇEK HAYATTAN ALINMIŞ BAZI BÖLÜMLER OLACAKTIR .)
KESIT;
'' 23.04.2012
Salonda oturmuş,tek kelime etmeden yatan , soğuk ve ruhsuz annemin elini tutuyordum. Daha ne kadar ağlamadan durabilirdim bilmiyordum ama bu gidişle bir ömür ağlayacağım kesindi . Şimdi böyle deyince neler olduğu pek anlaşılmıyor olabilirdi ama olanlar bir kız çocuğunun , çocukluğunu dahi kaybettiği , kanadının kırıldığı ve umutlarının yok olduğu o gündendi . Hadi gelin birlikte umutsuzluğunu tırnaklarımızla kazıyıp , geçmiş dolu kutunun tozlarına üfleyelim. ''