Dasmal

Het was de eerste dag na de zomervakantie toen het gebeurde. Het regende buiten; het regende bijna altijd in Eastwood. Ik had net mijn auto geparkeerd voor de school en ik stapte uit, maar toen ik naar de school wilde lopen, botste ik tegen hem op. Ik zag een flits, ik voelde mijn hoofd draaien en ik voelde me licht worden. Het voelde alsof ik zweefde. Toen ik wakker werd, voelde ik armen om me heen. Ik deed mijn ogen open en zag een bos. Toen ik naar boven keek, zag ik een jongen. Hij had bruin krullend haar en felblauwe ogen. Hij was op een aparte manier heel knap, en hij droeg me door het bos. 'Je bent wakker' zei hij. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ik. 'Ik leg het later uit, als we een plek hebben gevonden om te rusten.’ ‘Waarom draag je me? Ik kan zelf lopen hoor!’ ‘Nee dat kan niet, ik leg het later allemaal uit. Rust nu uit.’ Wat was dit? Waar was ik terecht gekomen? Waarom kon ik niet lopen? Ik merkte dat ik ineens heel moe was en sloot mijn ogen.