So ano bang bago? Wala , kagaya parin ng dati. It's been two years , tama dalawang taon nga. Dalawang taong pagkalugmok , dalawang taong pag iyak , at dalawang taon na ang nakalipas , yun parin yung nararamdaman kong sakit. Kaila ba ko makakaalis sa sitwasyong 'to? Kapag nag iisa ako ay bigla nalang babagsak ang mga luha ko. Siguro ay nagtataka na kayo , kung bakit at anong dahilan.
Well ganto yun....
2 years ago , meron akong boyfriend. Although hindi sya ang first boyfriend ko , eh sya naman ang first love ko. Actually , "FIRST" sa lahat. First kiss , first romantic hug , and alam nyo na... maraming nangyari samin , hindi ko nga mabilang sa mga daliri ko eh. Yun kasi ang madalas naming ginagawa pag kaming dalawa lang , sya yung nakauna sakin (maliban sakanya wala na)masaya naman kami dati , mahal ko sya mahal na mahal. Sabi nya mahal nya rin daw ako , nagmamahalan kaming dalawa pero napaka wrong timing ng panahon. Sobrang ayaw sakanya ni papa. Naalala ko pa nga , sinabi sakin ni
What if, in another life, in another time, love was enough?
They loved each other in silence, in the spaces between longing and letting go. Their hearts spoke a language only they understood-through stolen glances, fingertips brushing for a second too long, and the words they never had the courage to say.
But fate was cruel. The world kept pulling them apart, forcing them into lives where they could never fully belong to each other. One stayed, carrying the weight of a love that never got its ending. The other became a memory, a ghost of what could have been.
Yet, love like theirs never truly fades. It lingers, in dreams, in echoes of laughter, in the quiet ache of knowing-somewhere, somehow, they were almost meant to be.